حسین و حربن یزید در شراف

امـام حسین عـلیه السلام از بطن عـقـبه حرکت فـرمـود مـنازل و اقـصه و قـرعـاء و مـغـیثه را که فواصل بین آنها ‏کم بود پشت سر نهاد تا به مـنزل شراف رسید و شب را در آنجا بیتوته کرد و به هنگام سحر دستور فرمود: که ‏یاران آب زیاد با خود بردارند و در این زمینه تاکید فراوان کرد، اصحاب ابى عبدالله عـلیه السلام عـلاوه بر مـشکها ‏هر چـه ظروفـى با ایشان بود که مى شد با آنها آب حمـل کنند پر کردند، امام علیه السلام از شراف حرکت نمود ‏و تا نزدیک ظهر به راه خود ادامه داد، در این موقع یکى از یاران تکبیر گفت ، امام فرمود: الله اکبر، چرا تکبیر ‏گفتى؟ عـرض کرد از دور نخـلستـانى را دیدم ، بعضى از یاران گفتند: ما در این مکان هرگز درخت خرمائى ندیده ‏ایم ، امام فرمود: دقیق بنگرید چه مى بینید؟

اصحاب چون نیک نظر کردند گفتند: به خدا نیزه ها و گوشهاى اسبان را مى بینیم ، امام هم فـرمـود که مـن نیز ‏چنین مى بینم آیا جایى را سراغ دارید که پناهگاه خود سازیم که اگر بخواهند با ما وارد جنگ شوند از خود دفاع ‏نماییم ؟

گفتند: آرى در اینجا کوهى است به نام ذوحُسَم .

پـس بجانب کوه روان شدند و در سمـت چـپ کوه فـرود آمـدند و خـیمـه ها را برپـا نمودند.¹

دور چـــــون بر آل پیغمبــر رسیـــد

اولیـــــن جـــام بلا اکبـــر چشیــــد

اکبــــــر آن آئینـــه ی رخســــار جد

هیجده ســـاله جــــوان ســـــرو قد

در منــاى طـــــف ذبیــــــح بى بـــدا

ذبــــح اسماعیـــــل را کبـــش فــدا

بـــرده در حســـن از مه کنعــان گرو

قصّــــه ی هـــابیل و یحیى کرده نـو

دیــــد چون خصمان گـروه ‏اندر گـروه

مــــانده بى یــــاور شه حیدر شکوه