السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین
دور چـــــون بر آل پیغمبــر رسیـــد اولیـــــن جـــام بلا اکبـــر چشیــــد اکبــــــر آن آئینـــه ی رخســــار جد هیجده ســـاله جــــوان ســـــرو قد در منــاى طـــــف ذبیــــــح بى بـــدا ذبــــح اسماعیـــــل را کبـــش فــدا بـــرده در حســـن از مه کنعــان گرو قصّــــه ی هـــابیل و یحیى کرده نـو دیــــد چون خصمان گـروه اندر گـروه مــــانده بى یــــاور شه حیدر شکوه بــــا ادب بوسیـــــد پـــاى شــــاه را روشنـــائى بخـــش مهــــر و مـاه را کـاى زمــان امـــــر کن در دست تــو هستى عــالم طفیـــــل هست تــو رخصتــــــــم ده تـــا وداع جـــان کنم جـــان در این قربــــانکده قربــان کنم چـــــند بـــاید دیــــد یاران غـرق خون خـــــاک غم بر فـــرق این عیش زبون چـــــند بــــاید زیست بى روى مهـان زندگى ننگ است زین بـــس درجهان واهلم اى جـــان فــــداى جـــان تـــو که کنـــم این جــــان بـــلا گردان تـــو بی تو مــا را زندگى بى حاصل است که حیــــات کشــور تــــن با دل است تــــو همى مان که دل عــالم تــــوئى مـــایه ی عیـــش بنـــــى آدم تــــوئى دارم انــــدر سر هـــواى وصل دوست که ســــرا پـــاى وجـودم یـــاد اوست وصـــل جانان گــرچه عود و آتشست لیک من مست سقیم آبم خوشست وقــــت آن آمـــد که تــــرک جان کنم رو بــــه خلوتخــــــانه ی جـــانان کنم شــاه دستــــار نبى بستـش به سـر ساز و بــــرگ جنگ پوشــاندش به بر کــــرد دستارش دو شقّــه از دو سـو بــــوسهها دادش چـــــو قربانى بر او گفت بشتـــــاب اى ذبیح کوى عشق تا خـــــورى آب حیـات از جوى عشق اى سیــــم قربـــــانى آل خلیــــــــل از نــــــژاد مصطفـــــى اوّل قتیـــــــل حکم یـــــزدان آن دو را زنده خواست کایــــن قبــــا آید به بـالاى تو راسـت زان که بهــــر این شـــرف فرد مجیـد غیــــر آل مصطفــــى در خـــور ندیــد رو به خیمــــه خواهران بـــــدرود کن مـــــادر از دیـــــدار خود خوشنود کن رو بـــــرو نه زینـــــب و کلثـــــــوم را دیده مى بـــــوس اصغــــر مغموم را شـاهزاده شد ســـــوى خیمه روان گفـت نالان کى بـــــلاکش بـــــانوان هیــــن فـــــراز آئیـــــد بدرودم کنیـد ســــوى قربـــــانگه روان زودم کنیـد وقت بس دیـــر است و ترسم از بدا همچــــــو اسماعیل و ان کبش فدا الــــــوداع اى مــــــادر ناکـــام مــــن مــــــاند آخــر بر زبــــــانت نام مــــن مــــــادرا برخیــــــز زلفم شــانه کن خــــــود به دور شمـع من پروانه کن دست حسرت طـــوق کن بر گردنم که دگر زیـــــن پس نخواهى دیـدنم کایــــن وداع یوسف و راحیل نیست هـــاجر و بــــدرود اسماعیل نیست برد یــوسف ســــوى خود راحیل را دید هــــاجر زنــــده اسماعیـــل را مــــن ز بهـــــر دادن جـــان مىروم ســــوى مهمانگـــاه جانان مىروم وقت دیر است و مـــرا از جان ملال مـــادرا کـــن شیر خود بر من حلال الـــــوداع اى خـــــواهران زار مــــن که بود این واپسیـــــن دیــدار مـــن خواست چــون رفتن به میدان وغا در حــــرم شـــور قیـامت شد به پا خـــــواهران و عمّــه‌گان و مـادرش انجمـــــن گشتنـــد بر گـرد سرش شد ز آهنـــــگ نـــــواى الفـــــراق راســـت بر اوج فلک شور از عراق گفــت لیلى کاى فدایت جـان مـن نــاز پــــرور سرو سروستـــان مـن خـــوش خــــرامان مىروى آزاد رو شیـــر من بـــــادا حلالت شــاد رو اى خـــــدا قربـــانى من کن قبــول کــن سفید این روى من نزد بتــول کاشکى بهـــر نثــــــار پـــــاى یــار صد چنیــــن در بــــودم اندر گنج بار آرى آرى عشق ازین سرکشترست داند آن کو شور عشقش بر سرست شــاه عشق آنجــــا که با فر بگذرد مـــــادران از صــــد چو اکبـــر بگذرد عشق را همســـایه و پیوند نیست اهل و مـــال و خانه و فرزند نیست خلوت وصلى که منزلگــــاه اوست اندر آن خلــوت نبینــــد غیر دوست شبه پیغمبــــر چـــــو زد پا در رکاب بال و پر بگشـــود چون رفرف عقاب از حرم برشد ســوى معراج عشق بر سر از شور شهــادت تاج عشق کـــــوى جـــانان مسجـد اقصاى او خاک و خـــون قوسین او ادنــاى او گفت شــاه دین به زارى کــــاى اله بــــاش بر این قــــوم کــافر دل گواه کـــز نـــــژاد مصطفى ختــــم رسل شـــد غلامى ســوى این قوم عتل خَلق و خُلق و منطــق آن پاک راى جمع در وى همچو اندر مصحف آى هــــر که را بــود اشتیـــاق روى او روى ازیــن آئینه کـــــردى سوى او آرى آرى چــون رود گــــل در حجاب بـــــوى گل را از که جــویند از گلاب آنکه گــم شد یوسف سیمین تنش بـــــــوى او دریـــــــابد از پیــراهنش زان سپــــس با پــور سعـــد بد نژاد گفــــــت با بیغـــــاره آن ســالار راد حــق کنــــادت قطع پیوند اى جهول که نمـــــودى قطــع پیـــــوند رسول شـــــاهزاده شــد به میدانگه روان بــــــانوان انــدر قضــــــاى او نـــوان حقّــه ی لب بر ستـــــایش کرد باز که منــــــم فــــرزند ســالار حجــاز مـــن على بن الحســــین اکبــــرم نـــور چشـــــــم زاده ی پیغمبــــرم حیـــــــدر کرّار باشــــــد جــــدّ مـن مظهـــــــــر نـــور نبــــــوّت خـدّ مـن مـــن سلیـــــــــل طایر لاهـــــوتیم کـــز صفیــــــر اوست نطق طوطیم شبه وى در خلق و خلق و منطقم کـــوکب صبحـــــم نبــــوّت مشرقم در شجـــاعت وارث شــاهى مجید کایــــــزدش بهـــر ولایـــــت برگـزید روش مــــــــرآت جمــــــال لایــــزال خودنمـــائى کـــرد در وى ذوالجـلال باب من باشد حسین آن شاه عشق که نمــوده عـاشقـــان را راه عشق جرعه ای نوشیـــده از جــام الست شسته جز ساقى دو دست از هر چه هست عشق صهبــا و شهادت جام اوست در ره حــق تشنه کامى کام اوست آفتـــاب عشــــق و نیـــــزه شرق او هشتــه ایـــزد دست خود بر فرق او وین عجب‌تر که خود او دست حقست فرق دست از فرق جهـل مطلقست تیــــغ من باشــد سلیــــــل ذوالفقار کــه سلیـــــــل حیـــــــدرم در کارزار آمــــــدم تا خــود فــــــداى شه کنم جــــــان فــداى نفـــــس ثار الله کنم این بگفـــت و صـــارم جوشن شکاف با لــب تشنــــه بر آهــــخت از غلاف آنچـــه میـــــر به در بـــــــا کفّار کــرد سبــــــط حیدر انـــدر آن پیکــار کــرد بـــس که آن شیـــــر دلاور یک تنــــه زد یـــــــلان را میســـره بـر میمنــــه پـــر دلان را شد دل اندر سینـه خون لخت لخت از چشم جوشن شد برون شیر بچّه از عطـــــش بىتـاب شد با لب خشکیــــده سوى بــاب شد گفت شـــاها تشنگى تـــــابم ربود آمــــدم نک سویت اى دریــاى جود اى روان تشنگـــــان را سلسبیــل عین صبـــرى هل الى مــاء سبیل برده نقــــل آهــــن و تــــاب هجـیر صبـــــرم از پـــــا دستگیرا دستگیر شـــــه زبان او گـــــرفت اندر دهان گوهـــــرى در درج لعــــل آمد نهان تر نکـــــــرده کـــــام از او مـاه عرب مـــــاهى از دریا بر آمـد خشک لب گفت گریان اى عجب خاکم به سر کـــــام تو باشد ز من خشکیـــدهتر آب در دریــــا و ماهى تشنه کـــــام تشنگـــــان را آب خـــوش بادا حرام نى که دل خــــون با دریـا را چو نیل بى تو اى ســـــاقى کـوثر را سلیل شـــاه جم شوکت گرفت اندر برش هشــــــت بر درج گهـــر انگشترش شد ز آب هفـت دریا شسته دست ســوى بزم رزمگه سرشار و مست مــــــوج تیغ آن سلیــــــل ارجمنـــد لطمــــه بر دریــــاى لشگر گه فکند ســـــوختى کیهــــــان ز برق تیغ او گرنه خـــــون باریدى از پى میـــخ او گفت با خیـــــل سپهســـــالار جنگ چنــــد باید بست بر خود طـوق ننگ عــــــارتان بـــــاد اى یلان کــــــارزار که شـــــود مغلوب یک تن صد هزار هیـــــــن فرو بارید بـــــــاران خدنگ عــــــرصه را بر این جـوان دارید تنگ آهــــــوى دشت حرم زان دار و گیر چون همــــا پر بست از پیکـــان تیر ارغـــــوان زارى شد آن جسم فکار عشـــــق را آرى چنیــــــن باید بهار حیـــدرانه گرم جنگ آن شیر مست منقــــــذ آمد ناگهان تیرى به دست فـــــــرق زاد نـــــــایب ربّ الفلـــــق از قفــــــا با تیغ برّان کــــرد عشــق برد از دستــــــش عنـــــــان اختیـار تشنگـــــى و زخــمهاى بى شمار گفـــــت با خود آن سلیـل مصطفى اکبرا شد عهـــــــد را وقـــــــت وفا مرغ جــــان از حبس تن دلگیر شد وعده ی دیـــــدار جـــــانان دیر شد چون نهادت بخت بر سر تاج عشق هان بران رفرف سوى معراج عشق عشق شمشیرى که برسر مىزند حلقه ی وصـــل است بر در می‌زند عید قربـــــان است و این کــوه منا اى ذبیــــح عشق در خون کن شنا چشــــــم بر راهند احبــــــاب کرام اندرین غمخــــــانه کمتر کــن مقام مرغـــــزار وصل را فصــــــل گلست راغ پر نسرین و سرو و سنبل است هین بران تا جا در آن بستــان کنى سیر سرو و سنبـــل و ریحان کنى همرهـــــان رفتند مـــاندى باز پس اکبــــــرا چـــــالاک تر میــران فرس شد قتیل عشق را چون وقت سوق دستها بر جیـــــد باره کــرد طوق هر فـــــــریقى هبر او کـــردى گذر مىزدندش تیــــر و تیغ و جانش گر با زبــــــان لابه آن قربــــــان عشق رو به خیمه کرد کاى سلطان عشق دور عیــــش و کـــامرانى شد تمام وقت مرگـــست اى پدر بادت سلام اى پــدر اینــــــک رســــــــول داورم داد جــــــامى از شــــــراب کـــوثرم تا ابـــــد گردم از آن پیمــــانه مست جــــــام دیگر بهـــر تو دارد به دست شد ز خیمــــه تاخـت باره با شتاب دید حیــــــــران اندر آن صحرا عقاب برگ زین برگشته بگسسته لجــام آسمـــــــانى لیک بى بـدر تمـــــام دیده روى یوســـفى را چون بشیـر لیک در چنگــــــال گرگـــانش اسیر یا غـــــــرابى که ز هــــــابیلى خبر با نعیــــــب آورده سوى بوالبشــــر شد پدر را ســـوى یوسف رهنمون آن بشیــــر امّـــا میان خاک و خون دید آن بالیـــــــده ســـــرو نازنیـــن او فتــــــاده در میـــــان دشت کین گلشنــــــى نورسته انـــــدام تنش زخم پیکـــــان غنچههاى گلشنش با همـــــه آهن دلى گریـــــان بر او چشم جوشن اشک خونین موبـمو کرده چون اکلیـــــــل زیب فرق سر شبه احمــــــد معجز شقّ القمــــر چهر عالمتـــــــــاب بنهادش به چهر شد جهــــان تار از قــرآن ماه و مهر سر نهـــــادش بر سر زانـــــــوى ناز گفت کاى بالیــــــده سرو ســرفراز چون شد آن بالیــــنت در باغ حسن اى بــــــدل بنهاده مـه را داغ حسن اى درخشــــــان اختـــــر برج شرف چون شدى سهـــم حوادث را هدف اى به طــــــرف دیده خـالى جان تو خیـــــــز تا بینم قــــــد و بــــالاى تو مــــــادران و خـــــــواهران پر غــمت مــــــىبرد نک انتظـــــــار مقدمــــت اى نگــــــارین آهــــوى مشگین من با تو روشـــن چشم عـــالم بین من این بیـــــابان جای خواب نـاز نیست کایمـــــن از صیّـــــاد تیرانداز نیست خیـــــز تا بیرون از این صحــــرا رویم نک به ســــوى خیمه ی لیلى رویم رفتى و بــــردى ز چشم باب خـواب اکبــــــرا بى تو جهــــــان بادا خراب گفتمـــــت باشى مرا تو دستگیـــر اى تو یــــوسف من تو را یعقوب پیر تو سفر کـــــردى و آســـودى ز غم من در ایـــــن وادى گرفتــــــــار الم شاهــزاده چون صداى شه شنفت از شعف چون غنچه ی خندان شکفت چشـــم حسـرت باز سوى باب کرد شـــاه را بدورد گفــــت و خواب کرد زینـــــب از خیمـــــــه بر آمد با قلق دید مـــــاهى خفتــــه در زیر شفق از جگــــــر نالید کاى مـــــاه تمــام بى تو بر من زنــــــدگى بادا حــرام شه به سوى خیمه آوردش ز دشت وه چه گویم من چه بر لیلى گذشت ( مثنوی زیبایی از مرحوم نیّر تبریزی)
| Design By : Pichak |
نویسندگان وبلاگ :
وحید خداپناه (@)[8]
از بازدیدکنندگان تقاضا داریم بجای استفاده از مرور گر internet explorer از مرور گر mozilla firefox استفاده کنید از آرشیو هم دیدن فرمایید............ آن سینه که از داغ تو خنجر نخورد /از مکیده های راز ساغر نخورد /هر دل که ز سوز عشق رنگی نگرفت / جز سنگ شدن به درد دیگر نخورد
LinkDump
